Σελίδες

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Φως στο σχοίνισμα της γραφής


Της Αρχοντούλας Διαβάτη

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Ατζακά Φως της Φονιάς (εκδ. Άγρα).

Το Φως της Φονιάς (2013), το τέταρτο πεζογραφικό βιβλίο του Γιάννη Ατζακά, τρίτο μέρος της άτυπης αυτοβιογραφικής τριλογίας του, που άρχισε με τη νουβέλα Διπλωμένα φτερά (2007) και τον βραβευμένο Θολό βυθό (2008). Ακολούθησε βέβαια το Κάτω από τις οπλές, (2010), άλλης δομής και τεχνικής, εμβόλιμη στην τριλογία νουβέλα.
Στο Φως της Φονιάς  ο συγγραφέας έχει να επινοήσει τον έφηβο Γιάννη, το ορφανό του αντάρτη, που γυρνάει στο νησί του, στον Θεολόγο Θάσου μετά από οκτώ χρόνια περιπλάνησης στις παιδοπόλεις της μετεμφυλιακής Ελλάδας –τα τελευταία τρία χρόνια φιλοξενούμενος στη Θεσσαλονίκη, στην παράγκα του θείου του– για να ξαναφύγει το φθινόπωρο πάλι για την Καβάλα, όπως αποφάσισε –παρόλο το δραματικό της οικονομικό στένεμα– η γιαγιά του που τον στέλνει και τελειώνει εκεί το γυμνάσιο, με όλο και μεγαλύτερες επιτυχίες, κερδισμένες φιλίες, λογοτεχνικά διαβάσματα που σφραγίζουν τη ζωή του και έναν καθηγητή του που εμπνέει και εμπνέεται, νιώθοντας να παίρνει υπόσταση η διδασκαλία του από ένα παιδί με τα δικά του χαρακτηριστικά. Εδώ τον βρίσκει το γράμμα του χαμένου εξόριστου πατέρα, εδώ και ο έρωτας. Πρέπει και με τα δυο να αρχίσει και να τελειώσει. Με την αμφιθυμία του κατ’ αρχάς απέναντι σε έναν πατέρα που έρχεται κυριολεκτικά από τον άλλο κόσμο με ένα γράμμα του, μέχρι να εμφανιστεί στο τέλος της αφήγησης και της αλληλογραφίας, βοηθώντας από μακριά τον γιο που παραμέλησε τόσα χρόνια. Κι από την άλλη, με έναν δύσκολο ανεπίδοτο έρωτα που αξιώνεται να νιώσει και πηγαινοέρχεται από τότε αμήχανος στους δρόμους του νησιού και καιροφυλακτεί και παραφυλάει να δει τη φιγούρα της στο παράθυρο και περιδιαβαίνει τις εξοχές και τα ξωκκλήσια του νησιού με τη μαχαιριά της αγάπης κρυμμένη απ’ όλους, μοναχικός, θαμπωμένος, με τη μυστική μουσική που έγινε τώρα βόμβος και κείνο το απαλό φως άναψε πάλι μέσα του, έγινε φωτιά κόκκινη. Το παιδί που έχει τα λόγια λίγα κοιτάει μεθυσμένο το φως της Φονιάς, μάρτυρα της δοξαστικής ομολογίας του έρωτα, συνεκδοχή του άφθαρτου πρώτου πάθους, λυδία λίθο όπου δοκιμάζονται αισθήματα, σκέψεις και ιδέες, τα τρία αυτά φωτεινά καλοκαίρια, όσα θέλησε ο συγγραφέας να περάσει ο έφηβος Γιάννης στο νησί. Είναι γόνιμη η μοναξιά επειδή είναι δύσκολη. Η πρώτη μόνωση του έρωτα, καιρός μαθητείας και εγκλεισμού, κατά τον Ρίλκε, στα Γράμματα σε ένα νέο ποιητή.
Πίκρα και ματαίωση αλλά να που υπάρχουν ευτυχώς δυο τρεις φίλοι που πιστεύουν σ’ αυτόν, τον συντροφεύουν και τον ενθαρρύνουν να αναζητήσει από την άλλη πλευρά της δοκιμασίας την ταυτότητά του, την πηγή ίσως της συγγραφικής του συνείδησης, να αυτοπροσδιοριστεί, να βρει ακόμα το σχοίνισμα της γραφής, έναν άλλο έρωτα, και να τον κάνει μοίρα του, βάζοντας σε λέξεις τα παιδικά του βάσανα με τις περιπλανήσεις του στις παιδοπόλεις και την τωρινή ανένδοτη αγάπη του, ως συγγραφική ύλη.
Όπως στον συγγραφέα ως καλλιτέχνη του Τζόις είναι ολόκληρο το μυθιστόρημα μια διαδικασία εξέλιξης ωρίμανσης και χειραφέτησης μέσα από την οποία ο έφηβος ήρωας συγγραφέας βγαίνει από τα σκοτάδια του τραυματισμένου εαυτού και του καιρού του, γράφοντας ένα σπαρακτικό κείμενο εξαιρετικής συγκίνησης.
Είναι αυτοβιογραφία, και είναι γνωστό πως και η αυτοβιογραφία είναι κι αυτή μια αφηγηματική τεχνική, αφού το τι θα επιλέξει να πει και τι όχι για τα πράγματα ο συγγραφέας είναι η δική του μυθοπλασία, ο δικός του διάλογος με την Ιστορία.
Ο χρόνος της αφήγησης είναι γραμμικός μέσα από την τριτοπρόσωπη μονοεστιακή αφήγηση με το προσωπείο του Γιάννη Αρχοντή, το alter ego του συγγραφέα, ενίοτε και τη χρήση του ελεύθερου πλάγιου λόγου, χωρίς τις μοντερνιστικές εναλλαγές προσώπου ή τα φλασμπάκ που είχαμε στο πρώτο και στο δεύτερο βιβλίο. Το Φως της Φονιάς, εικόνες επιζωγραφισμένες μιας κλειστής αγροτικής κοινωνίας του ‘50, είναι ένα μυθιστόρημα διάπλασης, bildungsroman, κατά το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο, μαθητείας και μύησης, με την περιπλάνηση και τις δοκιμασίες του ήρωα υπαγορευμένες άλλωστε από τις ιστορικές συνθήκες της μετεμφυλιακής Ελλάδας, μια και η αγροτική κοινωνία της Θάσου, υπό βουλγαρική κατοχή στη δεκαετία του '40, με συμπλοκές “το κακορίζικο΄49” ανάμεσα σε αντάρτες, χωροφύλακες και Mάυδες, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να ενταχτεί ο νεαρός ήρωας, τώρα που γύρισε –οκτώ χρόνια μετά– από τις παιδοπόλεις για να γίνει από παιδί της Φρειδερίκης, το παιδί του αντάρτη, κι όχι απλά να τριγυρνάει ερωτευμένος στη φύση όπως ο Γλαύκος –στο ταξίδι με τον Έσπερο– του Άγγελου Τερζάκη ή ο Λοίζος στην Ερόικα, του Κοσμά Πολίτη  – αντίστοιχα ελληνικά μυθιστορήματα διάπλασης της γενιάς του ’30.
Είναι νομίζω η Φονιά ένα κατόρθωμα της γλώσσας θαυμαστό που δημιούργησε ο συγγραφέας με τη μνήμη και τη φαντασία του. Tοιχογραφία της ελληνικής επαρχίας της δεκαετίας του πενήντα με γλαφυρή, απροσδόκητη κάποτε, τη ντοπιολαλιά του νησιού, ανοίκεια και προς τον ίδιο τον ήρωα που γυρνάει ως ξένος, τις χοντράδες του γερο Ανέστη και της Κονταργυρής ή τις τρεις γριές Καπνηρίνες και τόσους άλλους ήρωες ταπεινούς της καθημερινότητας, ένα σύμπαν παπαδιαμαντικής αγιότητας. Oπωσδήποτε ούτε ενδοσκόπηση χωρίς ιστορικότητα είναι ούτε και ηθογραφία –αφού υπάρχει έντονη τόση αγωνία για το ψυχογράφημα του ήρωα και τη νοηματοδότηση της ζωής, σε επαφή πάντοτε με την ιστορική πραγματικότητα– και το σπουδαιότερο, έχει κερδηθεί ένα μοναδικό στοίχημα: η αλήθεια της επαρχιακής νησιωτικής κοινότητας, όπου μεγαλώνει ένα μικρό δέντρο κόντρα σε τόσους ενάντιους ανέμους, να γίνει μια στέρεη οικουμενική αλήθεια.

·        Η ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ ΔΙΑΒΑΤΗ είναι συγγραφέας και εκπαιδευτικός.

Πηγή: http://www.bookpress.gr/kritikes/pezografia/atzakas-giannis-agra-fos-tis-fonias


Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Τα μυστήρια και η μαγεία του μυστικισμού

Της Χρύσας Σπυροπούλου
 
Περιστρεφόμενοι δερβίσηδες Σούφι σε γραμμή,
πριν αρχίσει η παράσταση στο Binbirdirek Hall της Κωνσταντινούπολης.

Είναι εντυπωσιακή η πορεία και η συγγραφική εξέλιξη του Αχμέτ Ουμίτ (1960, Τουρκία), ενός συγγραφέα που έκανε την εμφάνισή του στα Γράμματα το 1989 με την έκδοση ποιητικής συλλογής, συνέχισε όμως, αφού ασχολήθηκε με το δοκίμιο, τη δημιουργική του πορεία γράφοντας μυθιστορήματα του αστυνομικού είδους. Μάλιστα, ορισμένα από αυτά διαδραματίζονται σε γειτονιές των Ρωμιών στην Κωνσταντινούπολη, και ίσως μια τέτοια επιλογή να αποτέλεσε και κίνητρο για τους Ελληνες εκδότες να τον ξεχωρίσουν και να προτείνουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό τα έργα του, με πρώτο το μυθιστόρημα «Ομίχλη και νύχτα» (Ωκεανίδα, 1999).

Από εκείνα τα πρώτα του μυθιστορήματα, ωστόσο, μέχρι τις «Μνήμες της Κωνσταντινούπολης» (στα τουρκικά κυκλοφόρησε το 2010) και με την «Πύλη του δερβίση» (στα τουρκικά «Η πύλη του μυστηρίου», 2008) η απόσταση είναι μεγάλη, γιατί ο Αχμέτ Ουμίτ ασκήθηκε στη δοκιμασία να ενώνει επιτυχώς την ιδέα και την εικόνα με τον λόγο, να δημιουργεί πειστικούς χαρακτήρες και ατμοσφαιρικές καταστάσεις, να χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές στην αφήγησή του. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2010 ήρθε δεύτερος σε πωλήσεις συγγραφέας στην Τουρκία μετά την Ελίφ Σαφάκ, με την οποία έχει και άλλα κοινά σ’ αυτό το μυθιστόρημά του, πέρα από τις πωλήσεις των έργων τους, μιας και θεματικά «Η πύλη του δερβίση» μοιάζει πολύ με τους «40 Κανόνες της αγάπης» (2012, στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδ. Παπαδόπουλος). Πρόκειται για δύο βιβλία που αναφέρονται στην παράδοση των Σούφι και στο έργο των δύο σημαντικών προσωπικοτήτων του Ισλάμ, του Σεμς-ι Τεμπριζί, του περιπλανώμενου δερβίση που δολοφονήθηκε μυστηριωδώς, και του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί, θεολόγου, ποιητή και μαθητή του πρώτου. Οι Σούφι, οι ασκητές του Ισλάμ, διακήρυσσαν, και μέσω της ποίησής τους, ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο εξαρτάται από την ανεξιχνίαστη θέληση του θεού, του απολύτου όντος, με το οποίο ενώνεται το άτομο μέσω της πνευματικής ζωής και του μυστικισμού, της καθαρότητας και της σοφίας.

Πολλές ιστορίες σε μία
Το μυθιστόρημα του Αχμέτ Ουμίτ, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια ιστορία του αστυνομικού είδους, αλλά πολλές ιστορίες μαζί μέσα σε μία, οι οποίες έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό το μυστήριο. Και μπορεί το αστυνομικό είδος να στηρίζεται πρωτίστως στη λογική, ωστόσο εδώ ο συγγραφέας επιτυγχάνει να ενώσει το αίνιγμα της αστυνομικής ιστορίας με τα μυστήρια και τους γρίφους της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως προβάλλονται αυτά από τη στάση και τον μυστικισμό των εκπροσώπων των κοινοτήτων των Σούφι. Οπως η ηρωίδα της Σαφάκ, η Ελλα, μυείται στον γοητευτικό και άγνωστο κόσμο της διδασκαλίας των μυστικιστών της Ανατολής, έτσι και η Κάρεν, η πρωταγωνίστρια στην «Πύλη του δερβίση», φτάνει από το Λονδίνο στην πόλη Ικόνιο, το κέντρο του Μεβλεβισμού, για να ερευνήσει μια πυρκαγιά σε ξενοδοχείο της πόλης και ένα φόνο, που θα την οδηγήσει σε έναν άλλο φόνο, ο οποίος είχε γίνει αιώνες πριν, αυτόν του Σεμς. Ετσι, το γεγονός αυτό θα την εισαγάγει στα «μυστήρια των κόσμων που είναι ψηλά και χαμηλά», για να δει εικόνες που μόνο η ίδια μπορεί να αντικρίσει. Το παρελθόν, άλλωστε, που βρίσκεται μες στο παρόν, αναβιώνει μέσω των ονείρων και των φαντασιώσεών της. Το ερώτημα περί της φύσεως των πραγμάτων επισκιάζει όλη την ιστορία, ενώ η σαφής διατύπωση της ινδικής ρήσης στην αρχή του βιβλίου, «ο κόσμος είναι ένα όνειρο μέσα σε όνειρο», επαναδιατυπώνει τον σαιξπηρικό στίχο: «Είμαστε πλασμένοι από την ύλη των ονείρων»· Ανατολή και Δύση πορεύονται, τουλάχιστον σε ποιητικά και, ώς ένα σημείο, φιλοσοφικά ζητήματα, αγαστά. Οι ιστορικές αναφορές και η παράδοση συμβαδίζουν με τη σύγχρονη πραγματικότητα, το παρελθόν συνομιλεί με το παρόν γόνιμα, η παράδοση με την καθημερινότητα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο η ιστορία γίνεται πειστική, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει με το σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα.

Η ηρωίδα, ωστόσο, με τις δυτικές καταβολές, αλλά και τη σχέση της με την Ανατολή μέσω των διηγήσεων του Τούρκου πατέρα που εγκατέλειψε την οικογένειά του για να αφοσιωθεί στην πνευματική ζωή των Σούφι, θα εισέλθει σε έναν καινούριο κόσμο, στη μαγεία της Ανατολής, σ’ έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το μυστηριακό, το απόλυτο ον, το όνειρο και η ψευδαίσθηση, η «πνευματική πλευρά, η πνευματική διάσταση» των πραγμάτων. Στο Ικόνιο θα βρει την ευκαιρία να αναζητήσει την ταυτότητά της και να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το τραυματικό παρελθόν, τους οικογενειακούς της δεσμούς, και θα θέσει στο τέλος, μέσω της αυτογνωσίας, εκ νέου και με αποφασιστικότητα, τους δικούς της όρους. Και δεν είναι τυχαίο ότι στο τέλος αυτής της εσωτερικής οδύσσειας, θα αποφασίσει να κρατήσει το παιδί που περιμένει, θα προχωρήσει στη ζωή της.

Εξαιρετική μετάφραση

Ο λόγος του Ουμίτ, σ’ αυτό το πολυδιάστατο έργο του, γίνεται πότε ποιητικός πότε ρεαλιστικός, αναλόγως της οπτικής γωνίας των ηρώων και της εποχής, ενώ τα σύμβολα είναι πολλά. Άλλωστε, η Κάρεν μπορεί να συμβολίζει την ίδια την Τουρκία, μια χώρα η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, ανάμεσα στον σύγχρονο τρόπο ζωής και τις παραδόσεις.

Η μετάφραση ευτύχησε στα χέρια του Θάνου Ζαράγκαλη, ο οποίος, για άλλη μία φορά, μεταφέρει στη γλώσσα μας με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία εξαιρετικά δείγματα της τουρκικής γραμματείας.

Αχμετ Ουμιτ
Η πύλη του δερβίση
μτφρ.: Θάνος Ζαράγκαλης
εκδ. Πατάκης, σελ. 526







Πηγή: http://www.kathimerini.gr/752432/article/politismos/vivlio/ta-mysthria-kai-h-mageia-toy-mystikismoy




Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Διαβάζοντας της Κωνσταντινούπολη #2

Την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015 πραγματοποιήθηκε η πρώτη για το νέο έτος συνάντηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης της Αγιορειτικής Εστίας.

Η συνάντηση ξεκίνησε με τον σχολιασμό του έργου του Μίκα Βάλταρι με τίτλο «Ιωάννης Άγγελος» το οποίο είχε ψηφιστεί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης συνάντησης (και μετά από πρόταση του συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη) ως το βιβλίο προς ανάγνωση. Θετικά ήταν τα περισσότερα σχόλια των μελών για το εν λόγω έργο, δίνοντας έμφαση στη συγγραφική δομή του βιβλίου, κατά την οποία ο Βάλταρι χωρίζει σε δύο μέρη: Στο πρώτο μέρος μας περιγράφει (κάποιες φορές με μεγάλη λεπτομέρεια) την ερωτική ιστορία του ήρωα με την κόρη του Λουκά Νοταρά ενώ στο δεύτερο και πιο δυνατό μέρος, μας εντυπωσιάζει αρχικά με τις σκηνές της πολιορκίας της Πόλης και ακολούθως με την Άλωση.
Βασικά ζητήματα της Άλωσης της Πόλης αναφέρονται στο βιβλίο, όπως η βοήθεια της Δύσης και των Λατίνων, η Σύνοδος της Φεράρας, το μεγάλο ζήτημα του fioloque η εσωτερική διαμάχη ενώ σε πολλά σημεία του έργου εμφανίζεται το μέγα θέμα «Καλύτερα το τουρκικό φακιόλι, παρά η λατινική καλύπτρα».
Όλα τα μέλη συμφώνησαν ότι τα ιστορικά στοιχεία που χρησιμοποιεί είναι ακριβή και κάπου εκεί ξεκίνησε και ένας μικρός διάλογος για τις πιθανές βιβλιογραφικές πηγές που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας (οι οποίες δεν παρουσιάζονται στο βιβλίο) και κατά πόσο πρέπει να αναγράφονται (τακτική την οποία ακολουθούν πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς πλέον) ή όχι.
Ακολούθως η συζήτηση ξέφυγε από τα πλαίσια του βιβλίου και ανοίχτηκε συζητώντας και σχολιάζοντας τα τραγικά γεγονότα που μόλις πριν μία ημέρα είχαν συμβεί στο Παρίσι, αρχής γενομένης από το ζήτημα του θρησκευτικού φανατισμού και των διαστάσεων που έχει λάβει στο σύγχρονο δυτικό κόσμο και καταλήγοντας στην ελευθερία του τύπου και του λόγου.
Κατόπιν επιλέξαμε (πάντα μέσα από τη διαδικασία της ψηφοφορίας) το επόμενο βιβλίο προς ανάγνωση, το οποίο είναι το έργο του Αχμέτ Ουμίτ με τίτλο «Μνήμες της Κωνσταντινούπολης». Παρακάτω ακολουθεί μία μικρή περίληψη του βιβλίου.
Μετά και την επιλογή του βιβλίου, ήρθε η ώρα της διασκέδασης. Αρχικά κόψαμε την Πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιτα το φλουρί της οποία έπεσε στον Γιώργο Μπασδάρη, στον οποίο ευχόμαστε καλή και ευλογημένη χρονιά. Ο τυχερός της παρέας έλαβε ως δώρο τον νέο Κατάλογο της Έκθεσης του Tim Vyner με τίτλο: «Tim Vyner: Μια εμπειρία ζωής στο Άγιον Όρος».

Ακολούθως την σκυτάλη πήρε το μικρό παραδοσιακό μουσικό σχήμα υπό την καθοδήγηση του Νεκτάριου Αντωνίου. Ακούσαμε παραδοσιακά κάλαντα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ανατολίτικα τραγούδια ενώ το κέφι άναψε όταν φτάσαμε σε πιο σύγχρονες επιλογές με τραγούδια που κρατούν ως βάση τον παραδοσιακό ήχο. Έτσι τραγουδήσαμε όλοι μαζί τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα, Χαΐνηδες κ.α.
Το μουσικό σχήμα αποτελούνταν από τους: Νεκτάριο Αντωνίου (φωνή –σχολιασμό), Αργύρη Παπά (κιθάρα –φωνή), Παντελή Καραματσούκη (ούτι) και Μαρία Καραματσούκη (τουμπερλέκι). Ευχαριστούμε θερμά όλους τους μουσικούς για την υπέροχη βραδιά που μας χάρισαν, και ακόμα θερμότερες στον Νεκτάριο Αντωνίου για την άμεση ανταπόκριση του και την ιδιαίτερη φροντίδα.
Η επόμενη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί μέσα στον Φεβρουάριο. Η ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί αργότερα.
Ήταν μια γεμάτη βραδιά τόσο από βιβλία, σκέψεις, αναγνώσεις όσο και από μουσική. Ήταν μια πολύ καλή αρχή για το νέο έτος!!!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Μνήμες της Κωνσταντινούπολης 
Ümit, Ahmet
Εκδόσεις Πατάκη
Σελίδες: 687
"Αγναντεύαμε την πόλη απ' τη θάλασσα. Η Ιστανμπούλ ήταν σκεπασμένη με ομίχλη... Κι η θάλασσα το ίδιο... Σκεπασμένο με ομίχλη και το σκάφος μας... Αυτό που διακρίναμε ήταν οι μιναρέδες του Σουλταναχμέτ, ο τρούλος της Αγια-Σοφιάς, οι πύργοι του Τόπκαπι. Η πόλη έδινε την εντύπωση ότι ποτέ δεν είχε λεηλατηθεί, ποτέ δεν είχε καταστραφεί, ποτέ δεν είχε μολυνθεί. Η φύση είχε σκεπάσει με μια κατάλευκη ομίχλη ό,τι άσχημο υπήρχε στην πόλη. Σαν ένα στιγμιαίο όραμα λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος... Σαν ένα μαγικό νέφος... Μια παραμυθένια εικόνα... Σαν μια ολοκαίνουρια αρχή... Νέα, ελπιδοφόρα, όμορφη... Αγναντεύαμε την πόλη απ' τη θάλασσα..." Ένα πτώμα ξαπλωμένο στη βάση του ανδριάντα του Ατατούρκ στο Σαράιμπουρνου. Στην παλάμη του ένα αρχαίο νόμισμα... Ωστόσο ούτε το πτώμα είναι το τελευταίο θύμα ούτε το νόμισμα το τελευταίο αρχαίο κέρμα. Επτά θύματα, επτά μονάρχες, επτά νομίσματα, επτά ιστορικά σημεία της Πόλης. Η μοναδική αλήθεια: η μακραίωνη ιστορία μιας πόλης μαγικής και αινιγματικής, της πόλης των πόλεων... Ένα μυθιστόρημα-ποταμός, όπου τα πάθη των ανθρώπων συναντούν την ιστορία, όπου η περιπέτεια κλιμακώνεται μαζί με τη συγκίνηση, ένα μεγάλο σύγχρονο παραμύθι που ξεκινά απ' το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη και φτάνει μέχρι τη σημερινή μητρόπολη Ιστανμπούλ των μεγάλων αντιθέσεων, ένα λογοτεχνικό μπεστ σέλερ που έχει μαγέψει περισσότερους από 300.000 αναγνώστες στην Τουρκία...