Παλαιότερα για να γίνει κάποιος συγγραφέας, έφτανε η έμπνευση, η καλλιέργεια της εσωτερικής φλόγας της συγγραφής, η επιμονή, η αφοσίωση στα γραπτά του και τους ήρωες του και ασφαλώς λευκές κόλλες και μια πένα (παλαιότερα), μια γραφομηχανή (αργότερα) και στην εποχή μας ένας υπολογιστής με το πληκτρολόγιο του.
Στη σύγχρονη εποχή όμως, της υπέρμετρης και αλόγιστης χρήσης της τεχνολογίας, η οποία πλέον μας χαρακτηρίζει σε προσωπικό επίπεδο (εάν δεν είσαι μέλος σε κάποιο ηλεκτρονικό κοινωνικό δίκτυο, είσαι ζωντανός νεκρός!!! ) και διαμορφώνει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις (ή καλύτερα τις δια-ηλεκτρονικές μας σχέσεις), τότε για να γίνεις συγγραφέας, κυρίαρχο ρόλο διαμορφώνει η σχέση σου με το διαδίκτυο και τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης και δευτερευόντως το ταλέντο σου και η μαεστρία τιθάσευσης των λέξεων!!!
Παρακάτω θα βρείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ντίνου Σιώτη που παρουσιάστηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή" στο χθεσινό κυριακάτικο φύλλο (9/3/2014).
Μας δίνει τροφή για συζήτηση κατά την προσεχή μας συνάντηση.
Καλή εβδομάδα σε όλους!!!
Νέα αμερικανικά εκδοτικά ήθη
Πάνε εκείνες οι εποχές που όταν ένας Αμερικανός, αφού είχε τελειώσει τη δακτυλογράφηση ενός βιβλίου του, πήγαινε στο χαρτοπωλείο, αγόραζε έναν μεγάλο φάκελο, πήγαινε στο ταχυδρομείο, έβαζε το χειρόγραφο μέσα στον φάκελο, τον έδενε σφιχτά με σπάγκο και τον ταχυδρομούσε σε κάποιον εκδότη, συνήθως στη Νέα Υόρκη, τη Βοστώνη ή το Σικάγο. Είχε κρατήσει αντίγραφο σε καρμπόν. Και μετά πήγαινε σπίτι του και περίμενε. Περίμενε να δει αν το βιβλίο του θα γινόταν δεκτό προς έκδοση. Την απάντηση την έφερνε ο ταχυδρόμος. Αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος επαφής συγγραφέα με εκδότη – το ταχυδρομείο. Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Σε συνέντευξή του ο Τζον Απνταϊκ είχε πει πόσο νοσταλγούσε εκείνη την εποχή και πόσο γλυκιά ήταν εκείνη η αναμονή. Αν γινόταν δεκτό το βιβλίο υπογραφόταν συμβόλαιο χωρίς καμιά υποχρέωση εκ μέρους του συγγραφέα για δημόσιες εμφανίσεις.
Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Οχι ως προς το πώς στέλνει ένας συγγραφέας το έργο του στον εκδότη, αλλά ως προς τις απαιτήσεις που έχει ο εκδότης από τον συγγραφέα. Ουκ ολίγες. Κρατηθείτε: του ζητά να έχει δικό του Website, δικό του Βlog, δικό του Facebook fan page και δικό του Twitter feed. Αν δεν έχει, τον βοηθούν ν’ ανοίξει όλους αυτούς τους λογαριασμούς. Ακόμη, θέλει ο εκδότης να ξέρει πόσες χιλιάδες αντίτυπα μπορούν να πωληθούν από τον υποψήφιο συγγραφέα τον πρώτο κιόλας μήνα μέσω των social media. Ασφαλώς, όσο πιο πολλές χιλιάδες φίλους έχει στο Facebook, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να εκδοθεί το έργο του. Αλλά προτού υπογραφεί το συμβόλαιο, υπάρχει άλλο ένα στάδιο δοκιμασίας: ο συγγραφέας, με δικά του έξοδα, πρέπει να χαράξει ένα σχέδιο, να κανονίσει περιοδείες σε όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις για δημόσιες εμφανίσεις σε βιβλιοπωλεία, λέσχες ανάγνωσης και campus, πρέπει να προσλάβει έναν δημοσιολόγο για να τον φέρει σε επαφή με τα mainstream μέσα ενημέρωσης, πρέπει να επενδύσει χρόνο για την προώθηση του βιβλίου του, πρέπει... πρέπει… Σωστός πονοκέφαλος οι υποχρεώσεις του συγγραφέα που ελπίζει να υπογράψει συμβόλαιο με μεγάλο εκδοτικό οίκο.
Η νέα φιλοσοφία των εκδοτών στην Αμερική εστιάζεται σε δύο λέξεις: publicity και marketing. Γύρω από αυτές τις δύο δραστηριότητες παίζεται όλο το παιχνίδι που χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες για τη διάδοση και προώθηση του προϊόντος. Φυσικά, οι εκδότες απευθύνονται τόσο σε επαγγελματίες, αλλά όχι καθιερωμένους και γνωστούς, συγγραφείς όσο και σε γιατρούς, δικηγόρους, καθηγητές, νοικοκυρές που έγραψαν ένα βιβλίο και μην τους είδατε...
Όσον αφορά το ίδιο το έργο περνά από σαράντα κύματα. Κατ’ αρχήν το διαβάζουν ουκ ολίγοι επιμελητές του εκδοτικού οίκου οι οποίοι κάνουν του κόσμου τις παρατηρήσεις, όχι μόνο ύφους και γραφής. Ας πούμε, αν πρόκειται για μυθιστόρημα, «Ίσως θα ήταν καλύτερα το βιβλίο να απευθυνόταν σ’ αυτούς τους αναγνώστες και όχι σε κείνους», «Ίσως να λάμβανε χώρα στη Βοστώνη και όχι στη Φιλαδέλφεια», «Ίσως η κεντρική ηρωίδα να ήταν δέκα χρόνια νεότερη», «Ίσως εδώ να προσθέσουμε έναν μετανάστη». Αν συμφωνήσει ο συγγραφέας στις υποδείξεις των επιμελητών, μετά πρέπει ένα τεστ γκρουπ να διαβάσει τα δοκίμια για να φανούν οι πρώτες αντιδράσεις δυνάμει αναγνωστών και ν’ ακολουθήσουν νέες υποδείξεις, απ’ τις οποίες ίσως προκύψουν και άλλες αλλαγές. Στο τέλος είναι πολύ πιθανό η αρχική μορφή του έργου να είναι αγνώριστη λόγω μάρκετινγκ.
Οι εκδότες δικαιολογούν την εμμονή τους με το publicity και το marketing επειδή επενδύουν μεγάλα ποσά, τα οποία θέλουν να τους επιστραφούν όσο το δυνατόν συντομότερα. Γεγονός είναι ότι ο παρελθών κόσμος των εκδοτών πεθαίνει. Και τη θέση του παίρνει ένας νέος κόσμος, στο πνεύμα της ψηφιακής εποχής και καθοδηγούμενος από τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Στο ερώτημα αν υποχωρεί η ποιότητα λόγω «άμεσης επιστροφής του κεφαλαίου», η απάντηση είναι εύλογη.
Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Οχι ως προς το πώς στέλνει ένας συγγραφέας το έργο του στον εκδότη, αλλά ως προς τις απαιτήσεις που έχει ο εκδότης από τον συγγραφέα. Ουκ ολίγες. Κρατηθείτε: του ζητά να έχει δικό του Website, δικό του Βlog, δικό του Facebook fan page και δικό του Twitter feed. Αν δεν έχει, τον βοηθούν ν’ ανοίξει όλους αυτούς τους λογαριασμούς. Ακόμη, θέλει ο εκδότης να ξέρει πόσες χιλιάδες αντίτυπα μπορούν να πωληθούν από τον υποψήφιο συγγραφέα τον πρώτο κιόλας μήνα μέσω των social media. Ασφαλώς, όσο πιο πολλές χιλιάδες φίλους έχει στο Facebook, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να εκδοθεί το έργο του. Αλλά προτού υπογραφεί το συμβόλαιο, υπάρχει άλλο ένα στάδιο δοκιμασίας: ο συγγραφέας, με δικά του έξοδα, πρέπει να χαράξει ένα σχέδιο, να κανονίσει περιοδείες σε όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις για δημόσιες εμφανίσεις σε βιβλιοπωλεία, λέσχες ανάγνωσης και campus, πρέπει να προσλάβει έναν δημοσιολόγο για να τον φέρει σε επαφή με τα mainstream μέσα ενημέρωσης, πρέπει να επενδύσει χρόνο για την προώθηση του βιβλίου του, πρέπει... πρέπει… Σωστός πονοκέφαλος οι υποχρεώσεις του συγγραφέα που ελπίζει να υπογράψει συμβόλαιο με μεγάλο εκδοτικό οίκο.
Η νέα φιλοσοφία των εκδοτών στην Αμερική εστιάζεται σε δύο λέξεις: publicity και marketing. Γύρω από αυτές τις δύο δραστηριότητες παίζεται όλο το παιχνίδι που χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες για τη διάδοση και προώθηση του προϊόντος. Φυσικά, οι εκδότες απευθύνονται τόσο σε επαγγελματίες, αλλά όχι καθιερωμένους και γνωστούς, συγγραφείς όσο και σε γιατρούς, δικηγόρους, καθηγητές, νοικοκυρές που έγραψαν ένα βιβλίο και μην τους είδατε...
Όσον αφορά το ίδιο το έργο περνά από σαράντα κύματα. Κατ’ αρχήν το διαβάζουν ουκ ολίγοι επιμελητές του εκδοτικού οίκου οι οποίοι κάνουν του κόσμου τις παρατηρήσεις, όχι μόνο ύφους και γραφής. Ας πούμε, αν πρόκειται για μυθιστόρημα, «Ίσως θα ήταν καλύτερα το βιβλίο να απευθυνόταν σ’ αυτούς τους αναγνώστες και όχι σε κείνους», «Ίσως να λάμβανε χώρα στη Βοστώνη και όχι στη Φιλαδέλφεια», «Ίσως η κεντρική ηρωίδα να ήταν δέκα χρόνια νεότερη», «Ίσως εδώ να προσθέσουμε έναν μετανάστη». Αν συμφωνήσει ο συγγραφέας στις υποδείξεις των επιμελητών, μετά πρέπει ένα τεστ γκρουπ να διαβάσει τα δοκίμια για να φανούν οι πρώτες αντιδράσεις δυνάμει αναγνωστών και ν’ ακολουθήσουν νέες υποδείξεις, απ’ τις οποίες ίσως προκύψουν και άλλες αλλαγές. Στο τέλος είναι πολύ πιθανό η αρχική μορφή του έργου να είναι αγνώριστη λόγω μάρκετινγκ.
Οι εκδότες δικαιολογούν την εμμονή τους με το publicity και το marketing επειδή επενδύουν μεγάλα ποσά, τα οποία θέλουν να τους επιστραφούν όσο το δυνατόν συντομότερα. Γεγονός είναι ότι ο παρελθών κόσμος των εκδοτών πεθαίνει. Και τη θέση του παίρνει ένας νέος κόσμος, στο πνεύμα της ψηφιακής εποχής και καθοδηγούμενος από τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Στο ερώτημα αν υποχωρεί η ποιότητα λόγω «άμεσης επιστροφής του κεφαλαίου», η απάντηση είναι εύλογη.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr/756846/article/politismos/vivlio/nea-amerikanika-ekdotika-h8h
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου